Ik krijg de vraag van een moeder uit mijn netwerk of ik iets kan betekenen voor haar 14 jarige dochter, Ilse (werkelijke naam is anders). Ilse heeft van kinds af aan al last van onbekende situaties, is hoog gevoelig en angstig in bepaalde situaties. Ze wil graag van haar angsten af, vooral in de bus.
Ilse wil graag dat haar moeder bij de sessie is, dat voelt fijner voor de eerste keer. Moeder en dochter komen met de auto naar mijn praktijk. Ik check bij Ilse of het oké is dat moeder erbij zit. Ilse zegt dat ze het fijn vindt, en zo komt dat ook voor mij over.
We starten met kennismaken. Het is vrijdagmiddag en Ilse is moe, ze heeft er een schooldag opzitten en is hoog gevoelig. Als ik vraag wat dat betekent voor haar geeft ze aan dat alle prikkels en signalen veel harder binnen komen dan bij anderen. Dat vermoeid heel erg. Ze wil toch graag de sessie doen.
Als thema geeft ze aan dat ze graag met de bus zou willen reizen. Dat lukt nu niet omdat ze het heel eng vindt. We praten nog wat hierover en het blijkt dat ze ook in de trein en in de lift bang is. Ik vraag haar wat ze zou willen in plaats daarvan. Ze geeft aan dat ze zich graag veilig en comfortabel zou willen voelen. Het blijkt dat vooral in situaties waarbij het onbekend is, het lastig en angstig voor haar wordt. We hebben genoeg informatie om aan de slag te gaan.Ik leg haar uit hoe PSYCH-K werkt.
Ik ga met Ilse aan het werk. We starten met een stressbalans, om de stress van het reizen in een bus weg te halen. Vervolgens testen we een voor een 3 overtuigingen die ze graag wil:1. Ik voel me comfortabel bij onbekende mensen2. Ik voel me veilig in het Openbaar Vervoer3. Ik kan goed voor mezelf zorgen.
Alle drie deze overtuigingen testen zwak. We doen een balans en daarna testen we weer. Dan is het sterk. Deze drie overtuigingen zijn nu in het onderbewuste getransformeerd.
We zijn een uur verder en Ilse is heel moe. Ik daag haar toch uit: stel dat je nu met de bus naar huis gaat, je moeder rijdt er met de auto achteraan. Ga je dat doen? Hoe is dat voor je? Ilse twijfelt, ze geeft aan dat het niet meer zo angstig voelt, maar ze vindt het nog raar en is wat in de war van mijn vraag. Het is té onverwacht en dat herkent ze van zichzelf dat ze daar slecht op gaat.Ik vraag haar wat er wel mogelijk is. Ilse zegt dat we wat tijd nodig heeft, maar dat ze zondag dit gaat doen, dan gaat ze alleen een ritje met de bus maken. We maken de afspraak dat ze me op de hoogte houdt.
Die avond krijg ik een berichtje van de moeder, op de terugweg had Ilse veel gehuild. Ze moest bijkomen van de sessie en zou me informeren over zondag. Ik wacht het geduldig af. Zondagochtend krijg ik een bericht van de moeder met een foto uit de bus: “Ha Dinga, het emmertje was gewoon vol vrijdag. Te veel prikkels, te veel info, en iets te veel druk om direct met de bus te gaan. Maar…….ze is net alleen in de bus geweest!!!”
En vervolgens krijg ik een foto van een tafeltje met koffie en gebak:“Nou…. het moet nog even landen maar de meeste spanning is weg, maar dat moet nog even door dringen. Nu lekker vieren”
Mijn zondag kan niet meer stuk